پیرمردی مفلس و نگون بخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
در حال مشاهده: شعر
دیده ام از مردمی که مال مردم بارشان
چشم و هم چشمی ، حسادت رونق بازارشان
به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیاکز چشم بیمارت هزاران درد ب چینم
این چه شوریست که در دور قمر میبینم
همه آفاق پر از فتنه و شر میبینم
باهوس عاشق آن چشمه ی نوریم هنوز
وای و صد وای کزین مرحله دوریم هنوز
نازنينا دوست يعني انتخاب
يعني از بنده سلام ، از تو جواب
تو مرا ديوانه خواني اي فلان
ليک من عاقلترم از عاقلان
ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم
چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی
ما را به جز خیالت، فکری دگر نباشد
در هیچ سر خیالی، زین خوبتر نباشد
زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت
بشنو این نی چون شکایت می‌کند
از جداییها حکایت می‌کند
ای قوم به حج رفته کجایید کجایید
معشوق همین جاست بیایید بیایید
عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
کفر و بی دینی ات ای یار , به ما مربوط است
بشنو این پند گهربار , به ما مربوط است.
من اگر کافر و بی دین و خرابم؛ به تو چه؟
من اگر مست می و شرب و شرابم ؛ به توچه؟
با همه ی بی سر و سامانی ام
باز به دنبالِ پریشانی ام
دیوانه و دلبسته ي اقبال خودت باش
سرگرم خودت عاشق احوال خودت باش